((شعر خداي من است )). اين جمله ي فروغ نشان مي دهد كه او چگونه به شعر فكر مي كرده است . دوستان عزيز بياييد ما هم به شعر اين نگاه و اين ديدگاه را داشته باشيم . بياييد شعر و ادبيات را به عنوان تفريح و سرگرمي دوست نداشته باشيم . بياييد شعر را به خاطر اين دوست داشته باشيم كه هدف ما شده است . مقصد ما شده است . وقتي اين نامه را خواندم از خودم خجالت كشيدم كه خود را شاعر مي ناميده ام . كجاست ذهن زيباي فروغ فرخزاد در من ؟ كجاست اين تفكر بي نظير در من ؟