هر چه بيشتر مي انديشم كمتر مي رسم به اينكه حضور من بي شباهت نيست به مگسي كه در درياچه اي روي دانايي آب نشسته باشد جهت رفع خستگي . نميدانم كه مي تواند كه كه حتي اعتقاد داشته باشد اين را مثل اينكه با دست خودت گور خود را حفر و در آن دراز بكشي . دوست من ! نوشته هاي ما را اثر ادبي مي دانند . يعني اول بر اثر گذار بودنش تاكيد اشت و بعد بر وجه ادبي آن . پس چرا تو خود معتقدي كه ما خود خواهان زبوني ايم در پستوي كلمات . آيا ناگاه كلماتي وزن مي كنيم و به نخ مي كشيم كه موجب تفريحمان گردد ؟ نمي دانم . اما اين را كه از تو شنيدم نا خود آگاه به آن گفته انديشه كردم . هيچگاه نخواسته ام و به ياد ندارم كه خواسته باشم غوطه خورم در مستي زايش يك قطعه . بيشرمانه ترين كاري كه تو قصد داري بكني اين است كه كلمات را براي لذت خود بخواهي . دوست دارم اين را زنا بنامم و همبستري با كلمات و بدتر . اين كار بيشرمانه اي ست كه تو قصد داري بر سر كلمات هوارش كني . اگر دوني و نالايق دامن كاغذ را آلوده مكن . وگرنه وامدار آنهايي اگر بيهوده سخن فرمايي . عباس معروفي جايي مي گويد مخاطب مهمترين يا پايه ي يك ستون ادبي است . و تو اول بايد بداني كه داري براي كه مي نويسي . حتي اگر اين مخاطب سايه ات باشد . آنگونه كه هدايت مي گويد . من براي سايه ام مي نويسم . اي دوست . شايد مخاطب را گم كرده اي . نمي دانم درست است يا نه چرا كه بسيار دانسته هايم را بر پايه هايي وانهاده ام كه تو بنا كرده اي . و اين سخت آزارم مي دهد . فرو افتادنت را نمي توانم رخصت كنم . حتي به سخره گرفتن خودت را با خرفهاي پوچ كه در اثبات ادعاهاي پوچ واگويه مي كني . حرفهايي كه احساس مي